โอภาพเมืองสยามเคยงามอวด

เมื่อประชาหน้าหมองพร่องเงินหนุน
เมื่อความคูณคำว่อนกะล่อนไหว
เมื่อคนบาปหยาบรวมร่วมยึดไทย
เมื่อกฎใดไม่เห็นเป็นกฎแท้

เมื่อเสียงสรรพประชาหาค่าไม่
ความจัญไรจึงร่านเมืองพล่านแย่
เมื่อกฎหมายกลายยอกหอกพิษแล
ระบอบเมืองจึงแพ้ระบอบมาร

เมื่อคนชั่วมั่วกันปันประโยชน์
โลภหลงโกรธกลั้วกันมันเดือดพล่าน
ทุกระบบในระบอบตอบสันดาน
ความตอแหลหน้าด้านอ่านง่ายรู้

อยู่นอกเมืองเคืองใจยามได้เห็น
เมืองดังเป็นแดนป่าแดนบ้าหมู
น้ำลายล้นริมปากขากคารู
ใส่เสื้อดูดังขลังนั่งว่าความ

ความของกูตูมึงตึงตังโง่
ออกมาโชว์ชาวโลกวิโยคหวาม
เมื่อเอ็งโง่โชว์กิเลสดังเปรตทราม
เมื่อถึงยามเลือดหลั่งยังไม่รู้

บ้านเมืองล่มจมหายในหลักแล้ว
โอเทพแก้วทศพิธไยจิตลู่
ไม่มองเห็นเช่นสัจจ์รอบวัดคู
เอียงคอดูคู่หมาดังหน้างาม

เมื่อปราสาทคาดทองผ่องลอยเด่น
ข้างในเป็นแดนดำคนทำห่าม
ไม่ฟังเสียงซ่านซ้องของชนตาม
กระทำความน่าแค้นให้แผ่นดิน

เมื่อประชาหน้าหมองไม่ผ่องแผ้ว
แผ่นดินแก้วเป็นกลียุคดีสิ้น
เมื่อธรรมะผละหายวายจากดิน
ฟ้าหรือสิ้นความหมองเหนือผองความ

โอภาพเมืองสยามเคยงามอวด
ดังจรวดพาหลงสู่ดงหนาม
ตกบนกองขี้เหม็นกระเด็นตาม
ขี้เหร่ลามทั้งข้องผองเมืองกู

เฮ้อ...