ปากพ่นคำซ้ำหูกูรักชาติ

Credits: http://imaginatorium.org/books/words.gif

ปากพ่นคำซ้ำหูกูรักชาติ
ด่าเขากราดกรอกคำย้ำหยาบหลาย
จนลูกเล็กเด็กแก่เป็นแค่ควาย
สนตะพายหมายจับไปขับใช้

เอากำลังขังขึงดึงเมืองแย่
ของดีแท้ไยถึงดึงเลวใส่
รัฐธรรมนูญสูญค่าราคาใด
ไม่ถูกใจจับเปลี่ยนเวียนวนซ้ำ

อำนาจรัฐขัดใจไร้เหตุผล
หวังเอาตนหมู่น้อยคอยกระหน่ำ
ขัดขืนบ้าป่าเถื่อนไม่เหมือนคำ
คนระยำน้ำไหลขี้ไหวลอย

เมื่อกฎหมายกลายเป็นเช่นกฎหมู่
นึกเอ็นดูดวงเมืองที่เชื่องหงอย
มองดูฟ้าน่าเศร้าดูเหงาพลอย
มองดินด้อยด้วยค่ามารพร่าไกล

สิทธิประชาหน้าด้านมาผลาญปล้น
เอาพวกตนใส่เสื้อนั่งเถือไถ
มั่วผิดต้นชนปลายหลักหายไกล
ยังจัญไรร่ายอ้างทางเป็นธรรม

ทำทุกทางขวางสิทธิริดรอนเขา
ยึดทำเนียบเหยียบพระเจ้าด้วยคำหยาม
โยนระเบิดเปิดไฟหมายให้ทราม
หวังไฟลามลุกล้นจักปล้นเมือง

มึงนึกไหมไม่นานเมืองพล่านร้าย
ความวุ่นวายเวียนวนไม่พ้นเบื้อง
สันติสุขทุกอย่างทางรุ่งเรือง
กลายแค้นเคืองคุกรุ่นด้วยฝุ่นภัย

เอาแต่โกรธโฉดเขลาเคล้าโลภหลง
มิยอมปลงปรับจิตให้คิดใหม่
ดึงเมืองต่ำขยำต่อล่อมิพอใจ
ความจัญไรลามยาวคราวเหลนเลย

ไยหนอมัวมืดบอด... จริงนะใจ...
หรือไม่รักเรือนไทยที่เอื้อนเผย
ร้อนแผ่นดินสิ้นสันติดังที่เคย
หรือเฉยเฉยเพราะชินสิ้นอายตน

สิ่งที่ทำย้ำว่าอย่ามองข้าม
คำหนึ่งลามภาพหนึ่งไหลไปหลายหน
หนึ่งระเบิดเกิดฆ่าประชาชน
อาจเป็นผลผลิตร้อยให้ลอยตาม

คิดจะทำอะไร
อย่าคิดแค่หน้าแข้งหัวเข่า
เพราะทุกอย่างที่เราทำวันนี้
มันอาจจะกลายเป็นเมล็ดพันธุ์สำหรับเรื่องดีและร้ายในอนาคได้
อย่าให้ลูกหลานมันด่าว่า พวกเราเป็นบรรพบุรุษแสนทรามกันเลย